Styl przywiązania to sposób, w jaki budujemy więzi emocjonalne z innymi ludźmi. Wykształca się w dzieciństwie w oparciu o relację z opiekunami, ale ma wpływ na całe nasze życie, w tym na związki romantyczne, przyjaźnie, a także relacje w pracy. Styl przywiązania to koncepcja wywodząca się z teorii przywiązania Johna Bowlby’ego i rozwinięta przez badania Mary Ainsworth. Wyróżnia się cztery podstawowe style przywiązania: bezpieczny, lękowy, unikowy i zdezorganizowany.

1. Bezpieczny styl przywiązania

Osoby z bezpiecznym stylem przywiązania charakteryzują się zaufaniem do innych, zdolnością do wyrażania emocji i umiejętnością budowania trwałych, zdrowych relacji. W dzieciństwie ich potrzeby emocjonalne były zaspokajane w sposób konsekwentny i przewidywalny przez opiekunów, co budowało poczucie bezpieczeństwa i stabilności. W dorosłości takie osoby łatwiej radzą sobie z konfliktami, są bardziej otwarte na bliskość i jednocześnie potrafią zachować autonomię.

2. Lękowy styl przywiązania.

Źródłem tego stylu jest dzieciństwo, w którym opiekunowie byli niespójni w swoich reakcjach – raz dostępni i troskliwi, innym razem nieobecni lub obojętni. W dorosłości osoby z lękowym stylem mogą mieć trudności z zachowaniem równowagi emocjonalnej i poczuciem własnej wartości w relacjach.

3. Unikowy styl przywiązania

Osoby z unikowym stylem przywiązania wykazują tendencję do dystansowania się od innych i unikania bliskości emocjonalnej. W dzieciństwie mogły doświadczać emocjonalnej niedostępności ze strony opiekunów, co prowadziło do wypracowania strategii radzenia sobie poprzez uniezależnienie się od emocjonalnych potrzeb. W dorosłości osoby te mogą mieć trudności z otwartym wyrażaniem emocji i tworzeniem głębokich relacji. Unikają zbliżenia, obawiając się utraty niezależności lub potencjalnego odrzucenia.

4. Zdezorganizowany styl przywiązania

Zdezorganizowany styl przywiązania łączy cechy lękowego i unikowego stylu przywiązania. Osoby z tym stylem pragną bliskości, ale jednocześnie jej się boją, co prowadzi do chaosu emocjonalnego i trudności w budowaniu stabilnych relacji.

Przyczyną tego stylu są często traumatyczne doświadczenia w dzieciństwie, takie jak przemoc, zaniedbanie czy brak przewidywalności w zachowaniu opiekunów. W dorosłym życiu zdezorganizowany styl przywiązania może objawiać się ambiwalentnym zachowaniem – na przemian dążeniem do bliskości i jej unikania.

Zrozumienie własnego stylu przywiązania pomoże nam lepiej w  zrozumieniu siebie i swoich relacji. Psychoterapia może być pomocna w przekształceniu nieadaptacyjnych wzorców przywiązania i budowaniu zdrowszych, bardziej satysfakcjonujących relacji. W tym celu zapraszamy do naszego gabinetu i odkrycia swojego stylu przywiązania i pracy nad  budowaniem relacji.

                                                                                                                                                                        Karolina Sładczyk

BIBLIOGRAFIA

1.Bowlby, J. (2007). Podstawy teorii przywiązania. Wydawnictwo: GWP.

2.Mikulincer, M.& Shaver, P. R. (2019). Przywiązanie w dorosłości: Struktura, dynamika i zmiana. Wydawnictwo: GWP.